Sjálfstæðisflokkurinn sturtar hlassi e. Mjerð Markan

Nú fer að líða að sveitarstjórnarkosningum og skiptir miklu máli fyrir stjórnmálaöflin að hafa efstu menn á lista sem pólitíska þungavigtarmenn. Málefnin skipta engu, mennirnir miklu, það er alkunna.

Flestir flokkar sem sitið hafa að gullinu á síðasta kjörtímabili hafa fitnað líkt og púkinn á fjósbitanum og er fólkið á listunum engin undatekning. Upp til hópa eru þeir sem ríða feitu hrossunum í prófkjörunum, feitahlunkar og átvögl. Það má glöggt merkja víða um land. Fólkið velur feita fólkið og hafnar því spengilega.

Þeir sem vilj hafa áhrif í pólitík og vegna vel þurfa að vera feitir, alla vega með vel kýlda vömbina og alls ekki fyrir augað. Þeir formenn sjálfstæðisflokkinn sem virkilega má segja vegnað hafi vel, hafa síður verið fyrir útlitið að almenningsáliti. Davíð Oddson hefur sjaldan þótt vera fyrir augað en engu að síður skarað fram úr á pólitískum vettvangi. Aftur á móti var forveri hans Þorsteinn Pálsson hreint augnakonfekt en hreinn eyrnamergur sem formaður D - listans. Þannig mætti lengi telja.

 Án þess að þekkja staðarhætti sveitarfélagsins Hornafjarðar til hins ýtrasta lét Tómatar í rökkri gera fyrir sig vísindalega rannsókn á prófkjörum í sveitarfélaginu. Félagsvísindadeild Háskóla Íslands athugaði hvað ylli breyttum lista sjálfstæðisflokksins. Kom berlega í ljós að ekki hefði málefnaágreiningur riðið baggamuninn heldur kílóafjöldi og útlit frambjóðenda. Þannig hafi t.d augnkonfektið og vonarsteinn sjálfstæðisflokksins, Björn Emil Traustason goldið afhroð þar sem hann þótti of mikið fyrir augað og ekki nógu vel í holdum. Enda er það alkunna, líkt og að ofan greinir, að til þess að vegna vel innan sjálfstæðisflokksins þarf maður að hafa kjöt á beinum og ekki vera sigurstranglegur í fegurðarsamkeppnum.

Þannig er það. Mjerður Markan